Podróż do krainy snu i marzeń

Patrick Gonzales jest 43-letnim artystą mieszkającym w Longvic we Francji. Przez długi okres swojej przygody ze sztuką zajmował się malarstwem, jednak w 1998 roku zwrócił się ku technikom cyfrowym. Nie znam niestety dorobku malarskiego artysty, ale jeśli chodzi o fotografie, to przyznać muszę, że tworzy on zdjęcia naprawdę niezwykłe, pełne magii, przenoszące nas w zupełnie inną rzeczywistość.

Seria, którą artysta prezentuje na stronach Galerii Quaggaart powstała całkiem niedawno, a jej punktem centralnym są marzenia i dzieciństwo. Sam twórca przyznaje, że wpływ na jego prace mieli surrealiści, np. włoski malarz Giorgio De Chirico. Ta inspiracja jest bardzo widoczna. Jego fotograficzne działania to wizje z pogranicza snu, jawy, fantazji. Mają w sobie jakiś element cudowności, nierealności.  Patrick Gonzales przenosi nas w świat fantastyczny, gdzie najważniejszym czynnikiem sprawczym jest wyobraźnia, która potrafi szarą rzeczywistość zamienić w bajeczną podróż, przypominającą podróż Małego Księcia. Tak jak ten literacki bohater odkrywamy nieznane nam miejsca, które zachwycają, dostarczają niezwykłych emocji, są dla nas całkowitą nowością, abstrakcją na tle dotychczasowych doświadczeń.

Artysta zaprasza nas do świata swych sennych, baśniowych wizji. Warto skorzystać    z tego zaproszenia i odciąć się chociaż na kilka chwil od szarej codzienności, która nas otacza. Obcując z tym, co stwarza francuski artysta, mamy szansę pojeździć na nosorożcu, popływać na grzbiecie gigantycznej ryby wśród niezbadanej toni, spotkać niezwykłej wielkości motyle. Wszystko to w nieco odrealnionej scenerii, która pełna jest olbrzymich kwiatów, w cieniu których może ukryć się nawet gołąb, czy na tle nieba, po którym latają żółwie przywiązane do balonu.

Wszystkie fotografie artysty, które oglądać możemy na stronach Galerii Quaggaart, utrzymane są w odcieniach szarego błękitu bądź rozświetlonego brązu. Barwy te wzmacniają atmosferę cudowności. Postacie są odwrócone bądź ukazane w oddaleniu, są tylko malutką częścią tego fantastycznego świata, jakby gośćmi w tej krainie.

Moim faworytem jest chyba fotografia, na której mężczyzna trzymając w ręku parasol, jedzie na nosorożcu po niemal zupełnie pustym terenie. Jedynymi elementami tego krajobrazu jest kwiat, na którym siedzi nienormalnej wielkości motyl oraz chmury na niebie, które układają się w coraz to mniejsze kłęby. Mężczyzna przypomina cyrkowego artystę bądź turystę podróżującego po safari. Za nosorożcem podążają małe, coraz mniejsze zwierzęta, co odpowiada ułożeniu chmur na niebie. Może wszystko w świecie ma jakiś sens i odpowiednik? Chyba jednak jest to przypadek, bo sytuacje na innych fotografiach zdecydowanie przeczą teorii, że w świecie istnieje jakikolwiek sens czy logika.

Prace Patricka Gonzalesa nie mają tytułów. Jest to chwyt chyba świadomy. Wydaje mi się, że autor chce wciągnąć nas w stworzony przez siebie świat, dać nam szansę, byśmy tworzyli go razem z nim. Choćby przez nadanie im tytułów. Dzięki temu poczujemy z tym światem większą więź, poczujemy się jak jego mieszkańcy, a nie goście.

Podziwiam wyobraźnię tego artysty. Zazdroszczę ludziom, którzy potrafią w swej głowie zbudować tak piękne i magiczne obrazy, a później podzielić się nimi z innymi. Jeśli kogoś jeszcze zachwycił i przyciągnął surrealistyczny świat Patricka Gonzalesa, wówczas zapraszam do jego internetowej galerii na stronie   http://www.patrickgonzales.net .    

Zobacz prace opisane w artykule>>

Dominika Dynia
(dominika.dynia@dlastudenta.pl)